第7頁(第3/3 頁)
o;
那是李承恩的聲音,並且,細雨輕敲屋瓦,數日不曾接觸到的氣息伴隨泥土清新撲面而來,這一刻,葉英微微舒緩口氣。
&ldo;你們可以走了!&rdo;獄卒掩門。
李承恩點點頭,上前一步將手中的傘遮住葉英,低聲道:&ldo;莊主隨我走。&rdo;
出門前並未下雨,實在是天有不測風雲,他手裡的傘還是向路人買的,兩個男人在一把傘下略顯擁擠,李承恩一半衣裳都濕了,卻也沒太在意,畢竟身旁的人不比他慣了行軍打仗,風餐露宿是家常便飯,加之又剛被釋放,莫要為此傷寒才是,否則,自顧不暇的話怎麼去處理旁騖?
</br>
<style type="text/css">
banners6 { width: 300px; height: 250px; }
dia (-width:350px) { banners6 { width: 336px; height: 280px; } }
dia (-width:500px) { banners6 { width: 468px; height: 60px; } }
dia (-width:800px) { banners6 { width: 728px; height: 90px; } }
dia (-width:1280px) { banners6 { width: 970px; height: 250px; } }
</style>
<s class="adsbygoogle banners6" style="display:le-block;" data-full-width-responsive="true" data-ad-client="ca-pub-4468775695592057" data-ad-slot="8853713424"></s>
</br>
</br>
本章未完,點選下一頁繼續。